Στον ‘Απελθόντα’
Αντιναύαρχο (ε.α.) Βετεράνο του Β.Π.Π. Βασίλειο Μητσάκο Π.Ν.
Βιογραφικό σημείωμα του Αντιναυάρχου Βασιλείου Μητσάκου Π.Ν.
και οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι,
από την κόρη του Αλίκη, την εγγονή του Κατερίνα εκ μέρους των εγγονιών του
και τον παλαιό συνεργάτη του, κ. Χρήστο Παναγόπουλο
Μητσάκος, Βασίλειος
του Νικολάου (ΑΜ 738)
Πύργος Διρού Λακωνίας, 17.10.1924[1]
Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 02.10.1940 και Πρωτοετής Ναυτικός Δόκιμος απήλθε σε επ’ αόριστον άδεια στις 21.04.1941, λίγες μέρες πριν από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Τον Οκτώβριο 1942, στη διάρκεια της Κατοχής, μετά από διαταγή της Γενικής Διεύθυνσης Ναυτικού του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, ενεγράφη στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Στη συνέχεια, ύστερα από νέα διαταγή της Γενικής Διεύθυνσης Ναυτικού, παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Λιμενικών Δοκίμων Σημαιοφόρων[2].
Κατά την πρώτη προσπάθεια διαφυγής του από την κατεχόμενη Ελλάδα στη Μέση Ανατολή (άνοιξη 1943), το σκάφος το οποίο θα τον μετέφερε στις τουρκικές ακτές συνελήφθη από τις αρχές του Άξονα και ο ίδιος διέφυγε μεν τη σύλληψη αλλά καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από ιταλικό στρατοδικείο[3]. Η επόμενη προσπάθειά του υπήρξε επιτυχής, στις 09.04.1944 παρουσιάστηκε στη Μέση Ανατολή (Χαλέπι) και στις 15.06.1944 στη Σ.Ν.Δ. της Αλεξάνδρειας όπου συμπλήρωσε τις σπουδές του, αποφοιτώντας στις 26.07.1944 ως Μάχιμος Σημαιοφόρος. Ακολούθως, προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 18.08.1947 (αναδρομικά από 05.06.1947), σε Υποπλοίαρχο στις 06.07.1951 (αναδρομικά από 05.06.1951), σε Πλωτάρχη στις 24.05.1956, σε Αντιπλοίαρχο στις 16.10.1961 (με μεταγενέστερη πράξη, αναδρομικά από 16.07.1960), σε Πλοίαρχο στις 22.12.1967 (με μεταγενέστερη πράξη, αναδρομικά από 26.07.1964), σε Αρχιπλοίαρχο στις 30.08.1971 (αναδρομικά από 26.07.1966) και σε Υποναύαρχο στις 05.06.1973 (αναδρομικά από 26.07.1968), αποστρατεύθηκε δε στις 07.06.1974 ως Αντιναύαρχος ε.α. Στις 25.09.1975, ανακλήθηκε στην ενέργεια με το βαθμό του Υποναυάρχου λόγω μη προαγωγής νεωτέρου του στο βαθμό του Αντιναυάρχου, στις 26.09.1977 προήχθη σε Αντιναύαρχο και στις 30. 09.1979 επαναφέρθηκε στην εφεδρεία.
Φοίτησε στη Σχολή Πυροβολικού στην Washington των ΗΠΑ (1950-1951), μετεκπαιδεύθηκε δε στη βρετανική Σχολή Πυροβολικού HMS EXCELLENT (1952), λαμβάνοντας αντίστοιχο πτυχίο εξειδίκευσης. Επίσης, φοίτησε στη Ναυτική Σχολή Πολέμου (1960-1961) και τη ΝΑΤΟϊκή Σχολή Ειδικών Όπλων στο Oberammergau της Γερμανίας (1973).
Υπηρέτησε σε πλοία επιφανείας και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις.
Στη Μέση Ανατολή, μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή, υπηρέτησε στο θωρηκτό ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ, ύστερα δε από την απελευθέρωση της Χώρας, σε πλοία επιφανείας, συνοδεύοντας νηοπομπές από την Ιταλία και βορειοαφρικανικούς λιμένες.
Στη συνέχεια, διετέλεσε Κυβερνήτης των Ακταιωρών ΧΑΛΚΗ (1947, Σημαιοφόρος) και ΤΗΛΟΣ (1947, Σημαιοφόρος/Ανθυποπλοίαρχος) και Υπασπιστής του Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας (Δ. Δαβάκη, 1956-1958, Υποπλοίαρχος/Πλωτάρχης).
Ως Πλωτάρχης, διετέλεσε Κυβερνήτης του πλοίου Αποβατικής Υποστήριξης ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ (1958), το οποίο παρέλαβε στο Subic Bay των Φιλιππίνων και του Ναρκαλιευτικού ανοικτής θάλασσας ΠΥΡΠΟΛΗΤΗΣ[4] και, παράλληλα, Διευθυντής Α΄ Κλάδου του Επιτελείου του Αρχηγείου Αιγαίου Πελάγους (1959-1960), Αρχιεπιστολέας του ίδιου Αρχηγείου (1960) και Κυβερνήτης των αντιτορπιλικών ΙΕΡΑΞ (1961) και ΝΙΚΗ (1961-1962, Πλωτάρχης/Αντιπλοίαρχος).
Με το βαθμό του Αντιπλοιάρχου, υπηρέτησε ως Διευθυντής Διοίκησης Ναυστάθμου Κρήτης (1962-1963), Υποδιοικητής της Σ.Ν.Δ. (1963-1965), Κυβερνήτης του Αντιτορπιλικού ΝΑΥΑΡΙΝΟΝ (1965) και Διευθυντής ΓΕΝ/Β2 (1965-1966).
Στη συνέχεια, ως Πλοίαρχος, ανέλαβε καθήκοντα Αρχιεπιστολέα του Αρχηγού Κρητικού και Ιονίου Πελάγους (1968-1969), παράλληλα δε, Διοικητή του Ναυστάθμου Κρήτης (1968) και Υποβρυχίων (1969-1970) και Ακολούθου Ενόπλων Δυνάμεων Καΐρου, Χαρτούμ και Αντίς Αμπέμπα (1970-1971, Πλοίαρχος/Αρχιπλοίαρχος). Τέλος, υπηρέτησε ως Διοικητής του Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1971-1972, Αρχιπλοίαρχος), Διευθυντής Α΄ Κλάδου του Αρχηγείου Ναυτικού (1972-1973, Αρχιπλοίαρχος) και Διοικητής Διοικητικής Μέριμνας Ναυτικού (1973-1974, Υποναύαρχος).
Ενδιαμέσως, εκτός από άλλα πλοία του Στόλου, υπηρέτησε στο Επιτελείο της Ανώτερης Διοίκησης Αντιναρκικών Υπηρεσιών, το Ναύσταθμο Σαλαμίνας, το Επιτελείο του Αρχηγείου Στόλου, το Ναύσταθμο Κρήτης και το Επιτελείο της 1ης Διοίκησης Ελαφρών Σκαφών και στο Standing Group[5] του ΝΑΤΟ (1966-1967) και το Διεθνές Στρατιωτικό Επιτελείο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (1967-1968).
Κατά την περίοδο της ανάκλησής του στην ενέργεια από την εφεδρεία, υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Υπηρεσίας Υποδοχής Πλοίων και Πολεμικής Χρησιμοποίησης Λιμένων (1975-1979, Υποναύαρχος/Αντιναύαρχος). Παράλληλα, διετέλεσε Εκπρόσωπος του ΓΕΕΘΑ και του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας στη Διυπουργική Επιτροπή που μετέσχε στις συνόδους της Διπλωματικής Διάσκεψης του Ο.Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη και Γενεύη).
Εκτός από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του Εμφυλίου.
Την περίοδο 1942-1943, στη διάρκεια της Κατοχής, ήταν μέλος ομάδας συγκέντρωσης πληροφοριών επί των στρατιωτικών δυνάμεων του Άξονα στην ευρύτερη περιοχή Πειραιά–Φαλήρου και, στη συνέχεια, παράδοσής τους σε αντιστασιακή οργάνωση για μεταβίβαση στη Μέση Ανατολή.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος (1989) της Ελληνικής Ένωσης για την Ατλαντική και Ευρωπαϊκή Συνεργασία.
Στις 16.01.1952, τιμήθηκε με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, για: την επιδειχθείσαν εργατικότητα, ανωτέραν αντίληψιν καθήκοντος και ευδοκίμους υπηρεσίας εν τω κύκλω των ενεργειών του κατά τας […] επιχειρήσεις της περιόδου 1947-1950.
Έχει γράψει το: Εγχειρίδιον του Δικαίου της Θαλάσσης (1978)[6].
_________________________________________________________
[1] Κατά δήλωση του ιδίου, ενώ το Μητρώο της Σ.Ν.Δ. εσφαλμένως αναφέρει την 17.01.1924.
[2] Η Σχολή Λιμενικών Δοκίμων Σημαιοφόρων, με το πρόσχημα ένταξης των αποφοίτων στο Λιμενικό Σώμα, αποσκοπούσε στη συνέχιση της εκπαίδευσης των Ναυτικών Δοκίμων για μελλοντική χρησιμοποίησή τους από το Πολεμικό Ναυτικό.
[3] Με το όνομα Εμμανουήλ Χαμοσφακίδης, με το οποίο ήταν ναυτολογημένος στο σκάφος.
[4] Διασκευασμένου σε πλοίο έδρας του Αρχηγού Αιγαίου Πελάγους.
[5] Αρχική ονομασία του στρατιωτικού επιτελείου του Βορειοατλαντικού Συμφώνου στην Washington, πριν από τη μετακίνησή του στις Βρυξέλλες το 1967, οπότε ονομάστηκε Διεθνές Στρατιωτικό Επιτελείο.
[6] Ως Πρόεδρος επιτροπής, με μέλη τον καθηγητή δημοσίου διεθνούς δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Η. Κρίσπη και τον Κ. Παΐζη-Παραδέλη (ΑΜ 877).
_______________________________________________________________________________
Αποχαιρετιστήριος λόγος κατά την κηδεία του Αντιναυάρχου Βασιλείου MΜητσάκου Π.Ν.
από την κόρη του Αλίκη Μητσάκου
[Την Τετάρτη, 8/11/23, στον Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρων, του Α’ Νεκροταφείου Αθηνών]
Ο Μητσάκος του Ναυτικού
Ο Μητσάκος της Πατρίδας
Ο Μητσάκος της Κοινωνίας
και ο Μητσάκος της Οικογένειας
Ήξερα ότι έχω ένα σπουδαίο πατέρα αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό αποτύπωμα άφηνε απ’ όπου περνούσε.
Όλοι εσείς που είστε σήμερα εδώ αλλά και πολλοί άλλοι, και από πολλά μέρη του κόσμου, με συγκινήσατε με τα λόγια σας και τα μηνύματα που στείλατε, και σας ευχαριστούμε που είστε εδώ.
Ο Μητσάκος, όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσα, υπήρξε ένας άνθρωπος πάντα αυστηρός αλλά δίκαιος, όπως όλοι έλεγαν.
Συναισθηματικός, που δεν το έδειχνε, προστατευτικός, και αφοσιωμένος στην Πατρίδα, το Ναυτικό, και την Οικογένεια.
Ο άνθρωπος του καθήκοντος και της τιμής, με αρχές και αξίες, που αισθανόταν πάντα ότι έπρεπε να προσφέρει.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, η μεγάλη απειλή στην αταξία ήταν «περίμενε να έρθει ο πατέρας σου» … Κι όταν ερχόταν ο πατέρας, θυμάμαι το «έλα στο σαλόνι» (το πάντα κλειστό και κρύο δωμάτιο εκείνης της εποχής) και «κάτσε στην καρέκλα». Όχι για τιμωρία αλλά για μάθημα, στο τι πρέπει να κάνω και τι έκανα λάθος, με τρόπο που δεν μπορούσες να αντισταθείς παρά να ακολουθήσεις. Μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς. Με έκανε να θέλω να του μοιάσω…
Το Ναυτικό ήταν μέρος της Οικογένειας, μας έμαθε να το αγαπάμε και να το σεβόμαστε. Οι συμμαθητές, και οι «συμμαθήτριες»- σύζυγοι, φίλοι μέχρι τέλους με τη σχέση να ακολουθεί και τη δική μας γενιά.
Μεγαλώνοντας, το μεγάλο του πρόβλημα ήταν ότι σιγά σιγά έμενε μόνος με τις αναμνήσεις του, μετρούσε τούς φίλους και συμμαθητές που ένας-ένας έφευγαν και αναπολούσε τις ιστορίες από όλα αυτά που πέρασε για την Πατρίδα και το Ναυτικό.
Δεν ήταν εύκολα, πέρασε πάρα πολλές δυσκολίες, αλλά πάντα τις αντιμετώπιζε με την αίσθηση του καθήκοντος και προσπαθούσε να κάνει το καλύτερο και να βοηθήσει τους γύρω του.
Ακόμα και τελευταία, μεγάλος πιά, όταν συνέβαινε κάτι, η μόνιμη αντίδραση ήταν «κι εγώ τι μπορώ να κάνω, πως μπορώ να βοηθήσω;»
Έμεινε μέχρι το τέλος όρθιος, αξιοπρεπής, χωρίς ποτέ να παραπονεθεί για οτιδήποτε, ακόμα κι όταν έχασε τη γυναίκα του, τη μητέρα μας, την Αδελαΐδα του.
Εσύ μόνο ήξερες πατέρα πόσο δύσκολο σου ήταν αυτό… Με περισσή δυσκολία μου το ομολογούσες κάποιες φορές.
Περιμέναμε να γιορτάσουμε μαζί σου στις 17 Ιανουαρίου την εκατονταετία, όπως πολύ ήθελες. Μας έφυγες γρηγορότερα…
Άφησες βαριά παρακαταθήκη πατέρα, στα παιδιά σου, στα εγγόνια σου ακόμα και στο δισέγγονο.
Ακόμα περισσότερο όμως στον Άκη, το εγγόνι που μεγάλωσε μαζί σας και έχει νωπή την έκφραση αγάπης σου πριν πολύ λίγο καιρό.
Καλό σου ταξίδι πατέρα.
_______________________________________________________________________________
Αποχαιρετιστήριος λόγος κατά την κηδεία του Αντιναυάρχου Βασιλείου MΜητσάκου Π.Ν.
από την εγγονή του Κατερίνα, εκ μέρους όλων των εγγονιών του
Είναι δύσκολο το έργο μας σήμερα. Είναι μία αλλαγή εποχής. Είναι το τέλος μία εποχής και αρχή μίας επόμενης. Είναι η μέρα που ο παππούς και η γιαγιά μας θα είναι ξανά μαζί. Και θα είναι μαζί και για πάντα για να μπορούν από εκεί πάνω να μας προσέχουν! Γιατί, αυτό ήταν που έκαναν πάντα καλά. Η γιαγιά μας έφυγε πριν 9 χρόνια και 2 μήνες. Ο παππούς μας από τότε, την αναζητούσε και δεν πίστευε ποτέ ότι θα μείνει τόσα χρόνια μακριά από τη γυναίκα του, παράλληλα όμως ήθελε να είναι δίπλα μας γιατί η αγάπη του και η φροντίδα για εμάς τον κράτησε κοντά μας. Τελικά τον αποχαιρετούμε μία μέρα σαν την σημερινή με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να τον συνοδεύει.
Ο παππούς μας υπήρξε Αντιναύαρχος στο Πολεμικό Ναυτικό. Έζησε μια ζωή μέσα στη θάλασσα. Την λάτρευε την θάλασσα. Ήταν περήφανος που πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. O τελευταίος Βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τελευταία το έλεγε με παράπονο πως είχε μείνει o μόνος εν ζωή, χωρίς κανένα συμμαθητή του.
Μανιάτης, περήφανος και σκληρός αλλά με μία χρυσή καρδιά. Μας είχε όλους τριγύρω του. Και κατάφερε να έχει μία μεγάλη οικογένεια, γεμάτη γέλια και ωραίες στιγμές. Αυστηρός πάντα, αλλά αυτή η αυστηρότητα ήταν άλλη μορφή στοργής και αγάπης, μια αγκαλιά, με πελώρια φτερά μας τύλιγε, για να μας προστατέψει.
Για εμάς δεν ήταν μόνο παππούς, υπήρξε και λαμπρό παράδειγμα πατέρα. Δεν ήταν μόνο πατέρας της Μαλβίνας, αλλά και δικός μας. Μας στήριξε και μας υποστήριξε. Και αυτό που ήθελε πάντα είναι να είμαστε καλά. Παππού θα είμαστε. Και θα είμαστε γιατί εσύ μας έμαθες πως μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Είμαστε πολύ τυχεροί. Σε γνωρίσαμε, σε ζήσαμε, σε καμαρώσαμε, μας καμάρωσες. Άξιος, μέχρι τελευταία στιγμή,
στεκόσουν για να μας δείχνεις ότι σε όποια ηλικία και να είσαι, τα καταφέρνεις. Από σένα μάθαμε να μην τα παρατάμε.
Περιμέναμε, γιατί εσύ το ήθελες, να μπουν 100 κεράκια στην τούρτα σου! Και το πιστεύαμε γιατί ό,τι ήθελες, το έκανες με πείσμα. Δεν πρόλαβες! Βιάστηκες να συναντηθείς με τη γιαγιά. Καλά έκανες. Γιατί τελικά αυτό που ήθελες περισσότερο ήταν να τα γιορτάσεις μαζί της.
Χαιρόμαστε που σου είπαμε μέχρι τέλους ότι σε αγαπάμε.. Και σε ευχαριστούμε για όλα!
Θα είσαι πάντα στην σκέψη μας. Θα είσαι πάντα στο μυαλό μας… Γιατί για εμάς που είχαμε την τύχη και τη τιμή να σε γνωρίσουμε και να σε ζήσουμε, είσαι αυτός που έβαλε τις βάσεις να προχωρήσουμε τώρα και να αντέξουμε ότι δεν θα σε βλέπουμε να κάθεσαι και να χαμογελάς γύρω από το τραπέζι με όλες τις συζητήσεις που κάναμε.
Όρθιος και αξιοπρεπής όπως ήσουν στη ζωή σου, έτσι και έφυγες και αυτή είναι η παρακαταθήκη σου για εμάς! Θα είσαι πάντα φωτεινό παράδειγμα για εμάς!
Και θα μας λείπεις…
Σε ευχαριστούμε!
Σε αγαπάμε…
Για πάντα!!
_______________________________________________________________________________
Αποχαιρετιστήριος λόγος κατά την κηδεία του Αντιναυάρχου Βασιλείου MΜητσάκου Π.Ν.
από τον κ. Χρήστο Παναγόπουλο, Ιδρυτικό Μέλος της ΕΕΑΕΣ,
Δημοσιογράφο και πρώην Προέδρο της ΕΡΤ
Η Ελληνική Ένωση για Ατλαντική και Ευρωπαϊκή Συνεργασία, Αγαπητέ μας Ναύαρχε, σας αποχαιρετά και σας ευχαριστεί για την μακροχρόνια συμβολή σας που προσφέρατε με κάθε τρόπο.
Πριν περισσότερα από τριάντα χρόνιά γίναμε συνιδρυτές της Ένωσης, για να προσφέρουμε ένα χώρο ενημέρωσης και διαλόγου, ακριβώς όπως υπάρχουν σε όλες της χώρες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μακριά από κομματικές αγκυλώσεις, για τα κρίσιμα ζητήματα ασφάλειας και διεθνούς συνεργασίας.
Με την πολυσχιδή προσφορά σας, Ναύαρχε, θέλουμε να πιστεύουμε ότι το πετύχαμε, έχοντας και στην Ελλάδα ένα φορέα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο και στο Ευρω-ατλαντικό περιβάλλον.
Άλλωστε αυτό έδειξε, πριν πέντε χρόνια, η εκδήλωση, που πραγματοποιήσαμε προς τιμή σας, με παρουσία της Κυβέρνησης, Αντιπολίτευσης, Εκπροσώπου της Προεδρίας της Δημοκρατίας, των Πρέσβεων των ΗΠΑ και της Γαλλίας, αλλά και σύσσωμης της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας.
Θυμάμαι με συγκίνηση με πόσο αφοπλιστική απλότητα απαντήσατε στους τόσους καλούς λόγους που ειπωθήκαν για το όλο έργο σας και την προσφορά σας στη χώρα και στο Πολεμικό Ναυτικό. Είπατε συγκινημένος αλλά με τον δυναμισμό που σας διέκρινε πάντα
«….μη με χειροκροτείτε, οι ένοπλες δυνάμεις δεν χρειάζονται χειροκρότημα, ότι έκαναν οι συνάδελφοί μου κι εγώ ήταν υποχρέωσή μας, που πήγαζε από την αγάπη μας για την Πατρίδα και το Πολεμικό Ναυτικό και τίποτα περισσότερο από το να τηρήσουμε τον όρκο που δώσαμε».
Αυτά τα λόγια ας παραμείνουν η παρακαταθήκη Σας, για τους νεότερους ένστολους και πολίτες.
Αιωνία η μνήμη ΣΑΣ…
_________________________________________________________