Αποχαιρετισμός στον Αρχιπλοίαρχο (Ι) Ιωάννη-Σοφοκλή Βασιλάκη ΠΝ
από τον συνάδελφο και αδελφικό του φίλο,
Υποναύαρχο (Μ) ε.α. Ιωάννη Κολλινιάτη Π.Ν.
κατά την κηδεία του στο Κοιμητήριο Ερυθραίας, το Σάββατο 28.09.2024

—–Αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι του Γιάννη μας που σήμερα αποχαιρετούμε.
—–Αποχαιρετώντας τον και εγώ, ως ο αρχαιότερος παρών από την πλευρά του ΠΝ, λίγα μόνο λόγια μένουν να προσθέσω στο κατευόδιο του φίλου Γιάννη ή καλύτερα του Σοφοκλή, όπως νομίζω ότι προτιμούσε να τον προσφωνούν, σ’ αυτά που είπαν οι προλαλήσαντες συνάδελφοί του γιατροί.

—–Αδελφέ Σοφοκλή
—–Ελπίζω, μετά το γόνιμο αλλά και ταυτόχρονα κουραστικό ταξίδι ζωής σου, από την Αγιά Γαλήνη όπου γεννήθηκες σε τούτον εδώ τον γαλήνιο τόπο, η ψυχή σου να μου συγχωρήσει τη διατάραξη της αιώνιας γαλήνης σου και να μου επιτρέψει να σε αποκαλώ αδελφό, όπως νοιώθαμε ο ένας για τον άλλο τα τελευταία πενήντα χρόνια.
—–Έχω πολλές φορές διερωτηθεί Σοφοκλή
—–«Άραγε η ψυχή του ανθρώπου που αποχαιρετούμε στο τελευταίο του ταξίδι προς την αιωνιότητα μας ακούει;
—–Αναπάντητο δυστυχώς ερώτημα Σοφοκλή γιατί όλοι ξέρουμε πόσο ολόκληρη τη ζωή σου είχες, με ξεχωριστή σεμνότητα, επιλέξει, να ζεις στη σκιά.
—–Μακριά από προσποιητούς καθωσπρεπισμούς και προσωπική προβολή 
—–Πίσω από τα φώτα
—–Ίσως θα προτιμούσες να μην μιλήσω σήμερα.
—–Όμως δεν μπορώ, δεν πρέπει και δεν θέλω να παραλείψω τούτη τη στιγμή μια υποχρέωσή μου, που ξεκινάει από πολύ παλιά.
—–-Γεια σου Γιάννη μου είχε πει ένας πανύψηλος Κρητικός ένστολος χειρουργός, όταν, πριν από μισό αιώνα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, χρειάστηκε να αντιμετωπίσω στο ΝΝΑ ένα, μάλλον ασήμαντο, χειρουργικής φύσεως πρόβλημα της γυναίκας μου.
—–Ήμουν σφιγμένος. Άσχετος γαρ. Σε κοίταξα στα μάτια
—–Εσύ χαμογέλασες .
—–Τόσο πειστικά, τόσο καθησυχαστικά.
—–Όλα πήγαν καλά όπως είχε δείξει το βλέμμα σου.
—–Μια άγραφη, ισόβια συμφωνία φιλίας είχε υπογραφεί μεταξύ μας, που διατηρήθηκε μέχρι το τέλος

—–Συγγενείς και φίλοι του Σοφοκλή που αποχαιρετούμε σήμερα.
—–Σ’ αυτόν τον αφύσικα συνεχώς ήπιο και ψύχραιμο συνάδελφο στο Ναυτικό και κυρίως στον αδελφικό φίλο, που οι δρόμοι μας όχι απλά διασταυρώθηκαν αλλά ενώθηκαν από τότε, αρκετές φορές σε αντίξοες συνθήκες, μέσα και έξω απ’ το Ναυτικό, οφείλω τον ύστατο αποχαιρετισμό.
—–Αποχαιρετώντας τον λοιπόν νοιώθω την υποχρέωση στους φίλους και γνωστούς που βρίσκονται σήμερα εδώ, να πω λίγα λόγια για τον Σοφοκλή, όπως τον γνώρισα εγώ και πολλοί άλλοι στην μακρόχρονη κοινή μας πορεία, τόσο στο Ναυτικό όσο και σε άλλους χώρους μετά την αποστρατεία μας
—–Να πω Λόγια που στην απέραντη σεμνότητα του ο ίδιος δεν θα μου επέτρεπε.
—–-Ίσως οι παιδικές του εντυπώσεις στα χρόνια της κατοχής
—–-Ίσως οι μετεμφυλιακές του παραστάσεις
—–-Ίσως το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, ίσως η ανατροφή του,
—–αλλά σίγουρα το DNA της ιστορικής καταγωγής του,
—–καθόρισαν μονοσήμαντα την προσωπικότητα του
—–Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός έχοντας στα παιδικά του χρόνια ζωντανές παραστάσεις από τον αδερφό της μάνας του, τον θρυλικό αντάρτη του Ψηλορείτη κατά των Γερμανών, τον Καπετάνιο Πετρακογιώργη.
—–Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ακούγοντας καθημερινά τις διηγήσεις του πατέρα για τα βάσανα που πέρασε στην επιστροφή του από τον Σαγγάριο μετά την ταπεινωτική ήττα της Χώρας μας το 1922.
—–Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός έχοντας διαβάσει πολλές φορές στις χειρόγραφες σημειώσεις του πατέρα του τα διθυραμβικά του σχόλια για τον Πλαστήρα και για το κατόρθωμά του μέσα στον ορυμαγδό να περισώσει το Σύνταγμά του
—–-Όλα αυτά μαζί τον είχαν καθορίσει.
—–Να λοιπόν με δυο λόγια ποιός ήταν ο Σοφοκλής.
—–Καπετάνιος και αρχηγός, όχι σε πολεμικούς αγώνες που στόχο έχουν τον θάνατο, αλλά στον καθημερινό αγώνα να σώζει ζωές πάνω στο χειρουργικό τραπέζι.
—–Μια υποβλητική προσωπικότητα, με επιβλητική, ευθυτενή εμφάνιση και καθαρό λόγο που, σε συνδυασμό με τις άλλες αρετές του, καθήλωνε και έπειθε.
—–Δυσεύρετος στις κοσμικές εκδηλώσεις αλλά πάντα παρών εκεί που τον καλούσε το κοινωνικό του καθήκον.
—–-Συνετός και κυρίως πιστός φίλος
—–-Χαμογελαστός και στις πιο δύσκολες στιγμές του.

—–Κλείνοντας επιτρέψτε μου πολύ σύντομα να αναφερθώ σε ένα περιστατικό.
—–Φθινόπωρο, όπως τώρα, αναζητούσα μούστο.
—–Σε σχετική συζήτηση, ο Σοφοκλής μου πρότεινε και δέχθηκα να πάμε μαζί σε μια αποθήκη, κάπου στα Μεσόγεια, ενός «ευεργετηθέντος ασθενούς του» – όρος που είχαμε μεταξύ μας καθιερώσει.
—–Ο ιδιοκτήτης μας δέχθηκε με ευγένεια και όταν ο Σοφοκλής με σύστησε, όπως το συνήθιζε χαριτολογώντας ως θετό αδελφό του, αυτός, ο ιδιοκτήτης εννοώ, αντί για την καθιερωμένη ανταπόδοση στράφηκε σε μένα και είπε:
—–-Με είχαν για φευγιό. Είχα όγκο στο συκώτι. Δεν θυμάμαι πως έφτασα στον Σοφοκλή. Αφού είδε τις εξετάσεις μου, με κοίταξε στα μάτια και είπε μόνο ‘Θα το ξεπεράσουμε’. Η ματιά του και μόνο με γέμισε εμπιστοσύνη. Παραδόθηκα.
—–-Μετά την εγχείρηση έμαθα ότι μου είχε αφαιρέσει το μισό συκώτι. Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε αλλά συνεχίζω να νοιώθω ξαναγεννημένος. Είναι και δικός μου θετός αδελφός λοιπόν.
—–Γύρισα και κοίταξα τον Σοφοκλή στα μάτια.
—–Έλαμπαν από χαρά και ικανοποίηση.
—–Έλαμπαν πολύ περισσότερο από όσο είχα παρατηρήσει στο παρελθόν, όταν τον σύστηναν ως διακεκριμένο γιατρό, ως Διδάκτορα, ως Διευθυντή της Χειρουργικής Κλινικής, ή ακόμη και ως καθηγητή Πανεπιστημίου και Αντιπρύτανη.
—–Αυτός ήταν ο Σοφοκλής…

—–Επέλεξα να αποχαιρετήσω τον αψεγάδιαστο φίλο μου με τον καθιερωμένο τρόπο τελευταίου χαιρετισμού των Κρητών
—–Με μια σύντομη μαντινάδα ενός Μυλοποταμίτη:
—————«Άντρας λογάται μ’ αντρειά,
—————εκείνος που σηκώνει,
—————μέχρι να ζει το σεβασμό
—————και δεν τονε λερώνει».

—–Καλό σου ταξίδι πολυαγαπημένε μας…